Ga naar content

Tijdslijn

Deze Tijdslijn overloopt de 17 edities van Jazz Bilzen chronologisch. 

Je krijgt zicht op wat er in die periode ook alweer gebeurde in de wereld of op muzikaal vlak.

De eerste editie ligt immers alweer meer dan 50 jaar achter ons. Elk jaar vindt je natuurlijk vooral Jazz Bilzen-stuff: voor de hand liggend materiaal zoals de legendarische affiches of een opsomming van de bands die op het podium stonden.

Laat je zeker ook verrassen door onverwachte of nieuwe spullen zoals nooit eerder vertoonde foto's. 

Het fotomateriaal wordt ter beschikking gesteld door Heemkundekring Bilisium vzw. Enkele vrijwilligers proberen daar het omvangrijke Jazz Bilzen-archief te archiveren en netjes te bewaren voor de toekomst. Ook zij kijken uit naar jouw persoonlijk materiaal. In elk geval staat bij elke foto de fotograaf vermeld, zolang hij bekend is. Via deze weg willen we dan ook alle fotografen die de geschiedenis van Jazz Bilzen op de gevoelige plaat vastlegden, nog een keertje van harte bedanken.

Op het podium

The Lowlands College Band, Guy Bierlaire Trio, The Mike Zinzen Quartet, Jack van Poll Three-Oh, John van Rymenant Sextet, Pol Closset and his Dixieland Gamblers & Rudi Marsalis, Tony Voss Quartet, Ferre Grignard Skiffle Group, Poll Bess Combo, Alex Scorier Quintet, Champion Jack Dupree, The Lounge Lizards Jazz Orchestra, Rita Reys & het Trio Pim Jacobs, Jack Sels Quartet & het Al Jones Trio, Sadi & het Al Jones Trio.

1965

Aan de overzijde van het Kanaal zetten The Beatles alle meisjesharten in vuur en vlam. Maar in Bilzen valt de keuze op jazz: licht rebelse muziek die zowel bij de jeugd als bij ouderen populair is. Op zondag 5 september willen de organisatoren (bestuursleden van het plaatselijke Davindsfonds) een ‘amateurfestival op kwalitatief hoog niveau’ brengen met tussen de hobbygroepjes enkele professionele acts.

Programmator Paul Bessemans mag op zoek naar talent en krijgt 25.000 frank om de affiche samen te stellen. Dankzij z’n connecties en charmes haalt hij een hoop jazzcombo’s en skifflegroepjes binnen die hun gage wel willen kortwieken. Maar het budget blijkt veel te krap: de penningmeester zal aan het einde van de rit een slordige 75.000 frank uitkeren aan de artiesten. Onderweg wordt de kas gelukkig gespijsd dankzij verschillende donaties en sponsordeals. En omdat Het Belang van Limburg, Humo en de BRT het evenement een warm hart toedragen, kan Jazz Bilzen meteen op flink wat publiciteit rekenen.

Ondanks het mindere weer die dag in september komen toch honderden betalende bezoekers opdagen. Onder hen ook een horde beatniks die voor de obscure Ferre Grignard supporteren. Hij blijkt de revelatie van het festival.
Voor de toegangsprijs van 50 frank krijgt het publiek in Bilzen 16 bands te zien, met als top of the bill Champion Jack Dupree. De blueslegende uit Louisiana wordt in z’n blinkende roze Cadillac in Bilzen verwacht. Maar als hij in een aftandse zwarte slee voor het podium parkeert, trekt er een zucht van ontgoocheling door de wei. Tijdens z’n concert slaat de vlam gelukkig wel weer in de pan.

Op het podium op de Markt

Tonia, Joske Harris, The Blue Diamonds, Jean Walter, Dea Doll, The Top Hits.

Op het podium op de Borreberg

The Lowlands College Band, Turning Jazz Quartet, Thomas Bärtling, Staf De Mol-pianotrio, Paul Van Gyseghem Quartet, William & Roland Skiffle Group, The Living Art Company, Jack Sels Quintet, Turning Jazz Quartet, Staf De Mol – Pianotrio, Phil Rafael Trio, The Peanuts, Jon Eardley, Jack van Poll Big Band, The New Fats Sadi Quartet, Dusco Goikovic, Ferre Grignard Skiffle Group, Johnny Dover Big Band, Down Town Jazz Band, Eddy Boyd Quartet, Idrees Sulliman Qartet, Carmell Jones & Trio Jacques Schols, Benny Baily & Trio Jacques Schols, Nathan Davis Quartet, Jeff Gilson, Yusef Lateef, Trumpet Workshop met Idrees Sulliman, Benny Baily, Dusco Goikovic, Jon Eardley, Carmell Jones, Nic Fisette & Janot Morales.

1966

De sixties swingen volop en in de hitlijsten is het al beatmuziek dat de klok slaat. De nieuwste supersterren heten Bob Dylan, Nancy Sinatra en The Beach Boys. Maar in Bilzen zweren ze bij de ‘deftige’ jazz. Na het succes van de eerste editie wordt het festival uitgebouwd tot een driedaagse: op vrijdagavond een ‘formidabele showavond’ met Vlaamse tieneridolen, op zaterdag ‘Jazz voor de Jeugd’ en op zondag ‘Jazz Bilzen’ dat vooral op een bezadigd publiek van dertigers, veertigers mikt. Ook de organisatie krijgt een stevige ruggengraat: de vrijwilligers richten VZW Jazz Bilzen op en programmator Paul Bessemans krijgt er met Juul Anthonissen een collega bij. Het duo slaat internationale sterren als Carmell Jones en Yusef Lateef aan de haak en zet vaderlandse helden als Roland en Ferre Grignard op de affiche. Die laatste heeft evenwel een geweldige offday en wordt naderhand in de pers afgemaakt.

Voor het eerst zijn de muzikale festiviteiten over meerdere dagen gespreid, dus worden er voor de bezoekers ook overnachtingsmogelijkheden voorzien. Zoals het de goede zeden betaamt, worden jongens en meisjes gescheiden. Jazz Bilzen wil een ‘waardig Vlaams’ festival met standing zijn en stelt een eigen zedenmeester aan om over de deugdelijkheid te waken. Naar goede christelijke gewoonte wordt het festival op zondag zelfs afgetrapt met een Heilige Mis op het podium. Zo hoeven de vrijwilligers, ook brave kerkgangers, hun wekelijkse eucharistie niet te missen. Maar van een zedige sfeer op het festivalterrein is volgens de media geen sprake: vrijende paartjes, excentrieke bezoekers met uitbundige klederdracht en dito haardos en jongeren die liever een duik in de Demer nemen dan naar meneer pastoor te luisteren, kapen de headlines in de kranten. Bilzen krijgt willens nillens een ondeugend imago.

Op het podium op de Borreberg op vrijdag 25 augustus 1967

The Scrub, The Samo Reds, Joske Harris, Samantha, Brian and the Guess Who, The Strangers, The Mods, Lode de Ceuster, Andy & Jill, Fabien Collin, Endatteme Jug-band, Adams Recital, Armand, Vin Cardinal & His Queens, Wannes van de Velde, The Pebbles, Boudewijn de Groot, Ferre Grignard en Procol Harum.

Op het podium op de Borreberg op zaterdag 26 augustus 1967

The Living Kick Formation, Roland, The Free Sound Community Singers, The New Space Art Company, The Lymf Quartet, Combo Blue Moon, Tio Marcel Bernasconi, Eddy Edminston Quartet, Charlie Huls, Dr. Larusse Band, Trio Staf Demol, The Green Briar Skiffle Group, The Mike Zinzen, Band, The Ready Jazz Band, The Joost Geeraerts Quartet, The Frans Pelgrims Quartet en Hans van Beers.

Op het podium op de Borreberg op zondag 27 augustus 1967

geselecteerde amateurensembles, Quartet Henny Vonk, Lloyd Miller Trio, The Turning Jazz Quartet, Robert Jeanne Quartet, Cotten City Jazz Band
BRT-big band, Stella Banks & Peter Trunk Trio, Stuff Smith & Lloyd Miller Trio, Tsjechische All Stars & Jan Hammer, Dave Pike & Al Jones Trio, Jeanne Lee & BRT-big band, Dutch Swing College Band, Jeanne Lee & Al Jones Trio, Ingfried Hoffmann Trio, Dakota Stanton & Al Jones Trio
Zoot Sims en Al Cohn & Lloyd Miller Trio.

1967

De Summer of Love golft van de Amerikaanse Westcoast naar deze contreien en de hippiecultuur breekt wereldwijd door. Slogans als ‘Flower Power’ en ‘Peace & Love’ zijn alom present. Jimi Hendrix, The Doors en The Beatles doen er met hun ‘All you need is love’ nog een schep psychedelica bovenop. Maar dé soundtrack voor de zomer vol liefde wordt geleverd door Scott McKenzie’s ‘(If you’re going to) San Francisco’ en het Britse Procol Harum met ‘A Whiter shade of Pale’. En laat het nu net die laatste band zijn die ze in Bilzen als absolute headliner verwachten. Het is Humo, dat de banden met het festival almaar nauwer aanhaalt, die het contract rond krijgt. Onder het motto ‘In Bilzen bloeit de beat’ organiseert het blad er ook een eigen tienershow: een hoop vaderlandse sterren draven op tijdens Humo’s allereerste Pop Poll. Anneke Soetaert, die de prijs voor ‘Beste Binnenlandse Zangeres’ krijgt, treedt ook op, maar de festivalgangers lusten geen pap van haar luisterliedjes en mikken tomaten en een kluit aarde naar het podium.


Heel wat liever gaat het eraan toe tijdens de ‘Love In’, een happening die – alweer – door Humo op poten wordt gezet. De Bilzenaars, die de voorbije jaren nochtans al heel wat kleurrijke figuren onder de bezoekers zagen passeren, kijken hun ogen uit terwijl een eindeloze stoet vlaamse bloemenmeisjes en –jongens voorbijtrekt. ‘Jazz Bilzen is hip, modern, jong, vrolijk, verrassend, artistiek verantwoord, gek en meeslepend’, noteert Johan Anthierens in De Post.


Het festival is op een mum van tijd uitgegroeid tot ‘the place to be’ en nergens anders staan pop- en rockbands, protestzangers, jazz- en bluesartiesten op hetzelfde podium. Vooral de affiche van vrijdag lokt veel volk: Armand en Boudewijn de Groot zijn populair, maar iedereen wil Procol Harum zien. De band geeft in Bilzen z’n allereerste liveconcert ooit. De reacties achteraf zijn gemengd: grandioos volgens de een, een overschreeuwde flop volgens de ander. Nog het meeste bericht de pers na afloop over de lange wachttijden tussen de concerten… De kwaliteit in Bilzen zit snor, er zijn gewoon te veel artiesten. Nochtans laat het publiek zich alles welgevallen: zelfs de ballet- en cabaretgroepen (met onder andere Herman Van Veen) die in het stadscentrum doorlopend te zien zijn, oogsten bijval.

Op vrijdag 23 augustus 1968 op het podium op de Borreberg

The Mummy’s, The Scrub, The Skulls, Turoks Report, The Vipers, Dr. Dereck, Rescue Group Highway, Roland and His Blues Workshop, Living Kick, Stable, Brian and the High Five, Sweet Feeling, Zen, The Pebbles, The Action, Tyrannosaurus Rex, Simon Dupree and the Big Sound, The Move en The Pretty Things.

Op zaterdag 24 augustus 1968 op het podium op de Borreberg

Alexis Korner, The Small Faces, Chris Farlowe, Jess & James, Euson & Stax, The Barrier, Idle Race, Cuby and The Blizzards, Armand and Riggish, Ferre Grignard, David Mc Neil, CCC Folk and Bloues Incorporation, Swinging Soul Machine, Wannes van de Velde, Kirsten & Bernd, Isa & Erik, Deena Webster, St. Giles System, Wajoek Skiffle Group, Fabien Collin, Kenan, Mimi’s Washboard Band.

Op zondag 25 augustus 1968 op het podium op de Borreberg

Ali Haurant Trio, Storktown Dixie Kids, Cotton City Jazz Band, Maynard Furguson Big Band, Pierre Favre Quintet, Dexter Gordon Quartet, Michel Roques Quartet, Piet Noordijk Kwartet, Cees See, Archie Shepp, Clark Terry, Alexis Korner, The Johnny Dover Big Band.

1968

Van de liefde en vrede die in de lucht hingen, blijft steeds minder over. In de Verenigde Staten worden Martin Luther King en Robert F. Kennedy, twee voorvechters van gelijkheid, vermoord. In Parijs zijn er studentenprotesten die overslaan in massale stakingen over het hele land. Ook in Leuven breken rellen uit, Vlaamse studenten willen les krijgen in hun eigen taal. Het franstalige deel van de universiteit verhuist naar Louvain-la-Neuve.


In de populaire muziek evenwel geen spoor van geweld. The Moody Blues en Aretha Franklin scoren de grootste hits met liefdesliedjes. In Bilzen wordt even getwijfeld: verder de weg van de popmuziek inslaan of bij zuivere jazz blijven? In samenspraak met Humo wordt voor de beat gekozen, het blad neemt de programmatie voor vrijdag en zaterdag voor z’n rekening. Jazz is voorbehouden voor zondag met kanonnen als Archie Shepp, Clark Terry en Dexter Gordon op het programma.


Muzikaal wordt Jazz Bilzen 1968 een topeditie: op vrijdag zorgen The Pebbles voor spektakel met de avant-première van ‘Seven Horses in the Sky’. Het nummer is de dag ervoor geschreven, de tekst is zelfs nog niet af. Maar de band krijgt de vlam in de pan met zijn toekomstige hit. Letterlijk: een roadie die bijklust in een vuurwerkfabriek, heeft het hele podium geboobytrapt. De spetters zetten ei zo na de bühne in de fik; na afloop zijn alle microfoonkabels doorgebrand. De toeschouwers krijgen nog meer sensatie als ook de drummer van The Pretty Things aan z’n acrobatische toeren begint. Hij klimt op de geluidsboxen om daarna vanuit de lichttoren naar beneden te springen. Ook de mannen van The Move maken indruk door met een bijl op het podium te verschijnen en vakkundig versterkers en barkrukjes aan splinters te hakken.
Maar de ware apotheose volgt op zaterdag wanneer de godfather van de Britse Blues Alexis Korner spontaan aan het musiceren slaat met andere grootheden als Chris Farlowe, Steve Mariott en Cuby van The Blizzards. De jamsessie grijpt de duizenden aanwezigen bij de keel, daarna hoeven The Small Faces enkel nog de kroon op het werk te zetten.
In de pers wordt Bilzen tot ‘het mekka van het Vlaamse popleven’ gebombardeerd. Al vraagt een journalist zich hier en daar ook wel af of ‘Bilzen zijn voornaam ‘Jazz’ eigenlijk nog wel verdient.’

Op het podium op de Borreberg op vrijdag 22 augustus 1969

The Seals, Steve Shorter and the Tilly Set, Clee’s Five, The Vipers, Shocking Blue, Aynsley Dunbar Retaliation, Deep Purple, Soft Machine, Marsha Hunt & White Trash, Humble Pie.

Op het podium op de Borreberg op zaterdag 23 augustus 1969

Daily Life, Carriage Company, Blues Dimension, Group 1850, Blossom Toes, Eire Apparent, Taste, Bonzo Dog Doo Dah Band, Brian Auger & Trinity, The Moody Blues.

Op het podium op de Borreberg op zondag 24 augustus 1969

Uwe Hasselhorst Kwintet, Pol Closset and His Dixieland Gamblers, Keith Jarrett Trio, J.R. Monterose Duo, Jiggs Whigham & Ruud Jacobs Trio, Pete Grimston Quartet, Philly Jo Jones Quintet, World War III, Ornette Coleman Quintet, Trombone Workshop met Slide Hampton en Jiggs Whigham.

1969

Adepten van de vrije liefde - die al enkele jaren in is, roepen het jaar uit tot Année Erotique. Serge Gainsbourg en zijn nieuwe vlam Jane Birkin tekenen voor de eerste schandaalhit met ‘Je t’ aime (moi non plus)’. Maar de seks, drugs en rock’n’roll eisen ook hun eerste slachtoffer: Rolling Stone Brian Jones verdrinkt na een overdosis in zijn zwembad. De wereld van duizenden Beatles-fans stort in elkaar als de Fab Four hun split aankondigen.


Maar in Bilzen is er lang geen reden tot ontevredenheid: de reputatie van het festival reikt intussen tot ver buiten de landsgrenzen: Jazz Bilzen kan gerust meedingen naar de grote namen. Die zien een tussenstop in België onderhand wel zitten. De organisatoren dromen van Fleetwood Mac, Bob Dylan, The Who en Jimi Hendrix, maar geen van de beoogde sterren wordt binnengehaald. Wel kan er worden uitgepakt met The Moody Blues, Deep Purple en Shocking Blue. Die laatste band prijkt enkele weken later aan de top van de Amerikaanse Billboard met ‘Venus’. Ook Marsha Hunt, de superster uit de musical ‘Hair’ en het liefje van achtereenvolgens Mike Ratledge (met Soft Machine eveneens te gast op het festival), Mick Jagger en Mark Bolan, maakt haar opwachting. In haar gelegenheidsband speelt Peter ‘Show me the way’ Frampton die daarna met z’n eigen Humble Pie het podium op mag. Zondag blijft jazzdag in Bilzen. Met Keith Jarrett, Slide Hampton en Ornette Coleman staan ook daar weer toppers op de affiche.


Maar op deze jubileumeditie ontbreekt een echt grote naam als publiekstrekker. Bovendien zijn de weergoden wispelturig: het regent het hele weekend en de wei wordt één grote modderpoel. Veel bezoekers keren voortijdig terug huiswaarts of komen simpelweg niet opdagen: een opdoffer voor de festivalkas. Die krijgt nog een extra deuk nadat een deel van de toeschouwers, geïnspireerd door het populaire ‘Free’ festival in Woodstock, gratis binnen wil. Er ontstaan stokebrandjes bij de kassa, de omheining rond de festivalweide wordt hier een daar doorgeknipt. Na rijp beraad besluit de organisatie om Jazz Bilzen dan maar voor de rest van het weekend gratis toegankelijk te maken.
De pers is behoorlijk enthousiast over de muziek in Bilzen, maar laat niet na om opnieuw de vreselijke wachttijden tussen de concerten in de verf te zetten. Vooral het feit dat headliner The Moody Blues op vrijdag pas na 3u ’s nachts aantreedt, schiet in het verkeerde keelgat. Ook bij de Bilzenaars zelf trouwens: bij de politie regent het klachten van geluidsoverlast. Om 4u is de maat vol en komen de ordediensten de stekker uittrekken: de laatste act, The Motions, mag inpakken en zonder spelen naar huis vertrekken.
De editie van ’69 krijgt nog een wrange nasmaak wanneer de politiecommissaris van Bilzen het festival natrapt in de pers: ‘ongegeneerde gedragingen in het openbaar, dronkenschap van minderjarigen, kinderen zonder toezicht, druggebruik (…) de zedelijke bescherming van de jeugd is er onbestaande.’ Amper vijf jaar na z’n ontstaan zit Jazz Bilzen al in het defensief. Alleen de plaatselijke middenstand is laaiend enthousiast: frituren en cafés zitten van ’s morgens tot ’s avonds stampvol.

Op het podium op de Borreberg op vrijdag 21 augustus 1970

Djenghis Kahn, Burnin’ Plague, Pierre Favre en Stu Martin (Drummermeeting), Free Time Production, Wild Angels, Black Sabbath, The Kinks, Arthur Conley.

Op het podium op de Borreberg op zaterdag 22 augustus 1970

Doctor Down Trip, Kate’s Kennel, Crowin’ Rooster, Matter of Fact, Amazing Mystery, Kleptomania, Dram, Johnny Dover Tentet, Eddie Boyd, May Blitz, Cat Stevens, Humblebums, Badfinger, Screaming Lord Sutch & Heavy Friends.

Op het podium op de Borreberg op zondag 23 augustus 1970

Johnny Dover Big Band (in kader van de Jazz Eucharistieviering), Babs Robert Quintet, Willy Roggeman Jazz Lab 4, Etienne Vershueren Septet, Jan Wroblewski Quintet, Pierre Favre en Stu Martin (Drummermeeting), Kevin Ayers, Rare Bird, Günter Hampel Group, Annie Ross, Dizzie Gillespie, Freddie Hubbard.

1970

De hardere rock doet het goed: Black Sabbath en Deep Purple bestormen de hitparades. Maar de muziekwereld is in rouw nadat zowel Janis Joplin als Jimi Hendrix aan een overdosis overlijden. Aan de overzijde van het Kanaal lokt het Isle of Wight Festival (met onder anderen The Who, The Doors, Leonard Cohen en Miles Davis) meer dan 600.000 bezoekers en wordt daarmee het grootste festival aller tijden.


In Bilzen loopt het zo’n vaart niet. De ‘jaarlijkse hoogmis van de moderne muziek’ ondervindt steeds meer concurrentie van kleinere festivals die nu overal te lande plaatsvinden en na de uitgeregende editie van het jaar voordien, zit de organisatie krap bij kas. Met Black Sabbath halen ze alvast een topper van het moment binnen. Als ook The Kinks, Cat Stevens, Badfinger, Dizzie Gillespie en Arthur Conley present geven, lijkt het broodje gebakken. Het publiek zakt in massale getale af naar de festivalwei waar onder een stralende zon Jazz Bilzen voor de zesde keer van start gaat. Maar muzikaal weet geen enkele band te overtuigen: Gillespie speelt een makke set, Ozzy en de zijnen zijn de vreemde eend in de bijt en The Kinks krijgen enkel met ‘Lola’ de vlam in de pan. Dat ligt niet eens aan hun kunnen, maar vooral aan de wankele geluidsinstallatie van sponsor Davoli. Die zorgt ervoor dat Cat Stevens helemaal de mist in gaat en dat de aangekondigde Golden Earring weigert een voet op het podium te zetten. Barry Hay en de zijnen willen op hun eigen soundsystem spelen maar dat is een no go voor de organisatie. De band houdt voet bij stuk en keert onverhoeds terug huiswaarts. Maar niet zonder eerst langs de kassa te passeren. De medewerker die de gages uitkeert, is zich van geen kwaad bewust en betaalt braaf de beloofde 30.000 frank. Als het débacle de organisatoren even later ter ore komt, wordt de achtervolging ingezet. Maar de Earrings zijn al over de grens…

Ook Arthur Conley zorgt voor ophef. De Amerikaanse soulster die met ‘Sweet Soul Music’ een kaskraker van jewelste op z’n naam schreef, komt zonder z’n vaste begeleidingsband naar Bilzen. Voor de gelegenheid huurt hij een stel Britse muzikanten in die zonder instrumenten op de afspraak verschijnen. In allerijl worden drums, bas en gitaren verzameld, maar er is ook nog een orgel nodig. De jonge Bilzense muzikant Paul Vrijens is bereid zijn gloednieuwe exemplaar uit te lenen. Maar wanneer de orgelist van dienst niet tevreden is met de klank, trapt hij het instrument doodleuk in elkaar en gooit het van het podium. De sfeer in de backstage zakt onder nul wanneer ook twee caravans die als kleedkamer dienst doen, vertimmerd worden. Bij sommige artiesten is de peace & love-vibe duidelijk ver te zoeken.

Niet alleen de artiesten doen moeilijk, ook de rijkswacht toont zich allesbehalve meegaand. Iedere inbreuk op het goed fatsoen wordt genoteerd en/of bekeurd.
Na afloop is de pers niet mals: de sfeer was ondermaats, het programma teleurstellend en het geluid abominabel. Bilzen wordt andermaal als oord van verwildering en dure rip off (350 frank voor een weekendticket!) in de kijker gezet. Hoofdredacteur Karel Anthierens van Humo schiet in zijn pen en ontkracht in een vlijmscherp artikel vol sneren naar de rijkswacht dat Bilzen ‘één groot drugshol’ zou zijn.
De spanning tussen de rijkswacht, de organisatie en Humo is te snijden…

Op het podium op de Tabaart op vrijdag 20 augustus 1971

Banzaï, Spoon, Arkham, Tomahawks Bluesband, Supersister, Dave Kelly, Colosseum, Family.

Op het podium op de Tabaart op zaterdag 21 augustus 1971

Blues Before Sunshine, Splash, Placebo, Walter De Buck & De Kadullen, Reverend Gary Davis, Roland en Dave Kelly, Jean-luc Ponty, Stu Martin, Joachim Kuhn & Peter Warren, Al Stewart, Rory Gallagher & Friends, Larry Coryell, Roy Papington & John Marshall.

Op het podium op de Tabaart op zondag 22 agustus 1971

Richard Boone & Trio Roger Vanhaverbeke, Alberbt Mangelsdorf, Peter Brötzmann, Fred Van Hove & Han Bennink, Jimmy Heath, John & Eve McLaughlin, Rod Stewart & The Faces, Jacki Byard Trio, Larry Coryell & Friends, Gato Barbieri Quintet.

1971

John Lennon is de eerste Beatle die na de split een wereldhit scoort met ‘Imagine’ en Led Zeppelin heeft met ‘Stairway to heaven’ een instant classic in handen. Maar er gaat een schokgolf door de muziekwereld wanneer Jim Morrison dood wordt aangetroffen in Parijs.
In Bilzen is de tegenkanting tegen het festival nog nooit zo groot geweest: bewoners, stadsbestuur, rijkswacht en brandweer willen het weg uit het centrum.

Jazz Bilzen verhuist naar de Tabaart, een weide die verder van de bebouwde kom ligt. Het blijkt een logistieke puzzel om podium, backstage, toiletten, elektriciteit en al het nodige materiaal tijdig ter plaatse te krijgen. De organisatoren hebben trouwens nog andere katten te geselen. Het imago van het festival moet dringend opgevijzeld en er zit een serieuze haar in de boter met Humo, dat voortaan enkel nog redactionele ondersteuning zal geven. Toch slagen ze erin ronkende namen binnen te halen. Weken vooraf worden Rod Stewart & the Faces, Chicken Shack, Family, Pentangle, Placebo (met Marc Moulin), Rory Gallagher en Elton John aangekondigd. Maar even later haakt Chicken Shack al af: een teken aan de wand. Als Jazz Bilzen ’s vrijdags start, meldt de secretaresse van The Faces dat de bassist in bed ligt met griep. De band kan niet optreden, maar zal zijn set alsnog op zondag spelen. In allerijl wordt invaller een (Colosseum met Chris Farlowe) naar Bilzen gesommeerd.

Maar op zaterdag is er nog meer onheil: Mimi Farina, Jack Bruce, Pentangle en Elton John bellen af. Het nieuws van de annulaties valt heel slecht bij het publiek: boze festivalgangers en joyfighters rukken op naar het podium om het minutenlang te bekogelen met blikjes, brokken aarde, stukken afval, fruit en binnengesmokkelde (lege) flessen.

Als enkele bezoekers op zondag een vuurtje stoken op de wei en de brandweer ingrijpt, breken er rellen uit. De tussenkomst wordt als een provocatie gezien en een grote groep jongeren gaat op de vuist, met enkele tientallen gewonden tot gevolg. Onder hen ook de Britse zanger Dave Kelly die met een zware beenbreuk naar het ziekenhuis wordt gebracht. Ooit was ‘Liever Lief’ de lijfspreuk in Bilzen, maar die is niet langer van toepassing. Het feit dat het festivalterrein met prikkeldraad is afgezet, schiet bij publiek én pers in het verkeerde keelgat. Jazz Bilzen ligt nu genadeloos onder vuur.

Op het podium op de Tabaart op vrijdag 18 augustus 1972

Rob Labots, The Dino's, Pigsty Hill Light Orchestra, Curved Air, Johnny Dover Big Band, CCC, Holy Modal Rounders, Lindisfarne, Michael Chapman, Matching Mole, Edgar Broughton Band.

Op het podium op de Tabaart op zaterdag 19 augustus 1972

Capability Brown, Brian Auger’s Oblivion Express, Etcetera, Circle Game, Bond & Brown, Stray, Brewers Droop, Roy Wood & Wizzard, MC 5.

Op het podium op de Tabaart op zondag 20 augustus 1972

Hare Krishna, Ars & Replica, Recreation, Lagger Blues Machine, Happie & Artie Traum, Tony Bauwens Trio, Niemen, Horace Parlan, Al Jones & Roger van Haverbeke, Richard Williams, Chick Corea, Charles Mingus Sextet, Sonny Rollins.

1972

Neil Young, David Bowie en Lou Reed doen met bloedmooie albums elk een gooi naar de titel ‘plaat van het jaar’ en Michael Jackson scoort als broekie z’n eerste megahit met ‘Ben’. Maar voorts ziet de wereld er grimmig uit: in Noord-Ierland komen 14 betogers om tijdens Bloody Sunday, in Noord-Vietnam valt een verwoestende napalmbom en de verontwaardiging in de Verenigde Staten is groot als president Nixon tijdens Watergate van afluisterpraktijken wordt beticht.


Ook bij Jazz Bilzen zitten ze in nauwe schoentjes na de rellen en negatieve commentaren. Er komt een wissel in het bestuur en een enquête voor Bilzenaars en bezoekers. Het publiek begrijpt dat het festival niet gratis kan, maar vraagt met aandrang de aangekondigde uren van de bands te respecteren, meer toiletten en vuilnisbakken en vriendelijke security te voorzien. Op de affiche worden namen als Led Zeppelin, The Who, T-Rex, Pink Floyd en The Rolling Stones gedroomd…


De organisatie haalt dit jaar geen echte poptoppers in huis, maar met MC5 komt een echte cultband naar Bilzen. Op zondag wordt wel uitgepakt met jazzgrootheden als Chick Corea, Charles Mingus en Sonny Rollins. Maar het is een delegatie van de Amsterdamse Hare Krishna-beweging die het meeste stof doet opwaaien. De stoet van kale, in gele gewaden gehulde mannen arriveert ’s vrijdags al in Bilzen. Maar op zondag mogen ze het podium op waar ze hun monotone mantra ‘Hare Krishna, hare hare, hare rama’ eindeloos herhalen. Na een half uur heeft het publiek er genoeg van en worden de spirituals de coulissen in getrokken. De komende jaren zullen de Krishna’s evenwel vaste prik geven in de periferie van het festival.


Het wordt een regenachtige, maar gezapige editie zonder noemenswaardige incidenten op het festivalterrein. Al stuift het achter de coulissen wel: de Britse Edgar Broughton Band wil de gage voor het concert uitbetaald zien en eist een busje om de honderd meter tussen de backstage en het podium te overbruggen. Als iemand uit hun entourage een revolver trekt en twee medewerkers gijzelt, krijgen ze snel wat ze vragen.
De gemoederen laaien opnieuw op als twee bands – Magma en Streak - discussiëren over wie eerst mag spelen. Uiteindelijk wint de eerste het pleit, waarop de roadies van Streak de elektriciteitskabel doorknippen en de drummer de ziekenboeg in meppen. Het optreden wordt gestaakt en ook Streak mag zonder spelen naar huis.

Op het podium op de Dell op vrijdag 17 augustus 1973

Solution & Kazimierz Lux, Long Tall Ernie & The Shakers, Spencer Davis Group, Man, Medecine Head, Barclay James Harvest.

Op het podium op de Dell op zaterdag 18 augustus 1973

Banza, Johnny Mars & The Sunflower Boogie Band, Golden Earring, Beggars Opera, Argent, Wizzard, Procol Harum.

Op het podium op de Dell op zondag 19 augustus 1973

Alquin, Ralph Mc Tell, Colin Blunstone, The Troggs, Soft Machine, Archie Shepp, Nic. Fisette, Joe Henderson, Cecil Taylor.

1973

The King doet weer van zich spreken: Elvis’ liveconcert ‘Aloha from Hawaii’ is het allereerste dat wereldwijd wordt uitgezonden via satelliet. Pink Floyd en Elton John brengen respectievelijk met ‘Dark Side of the Moon’ en ‘Goodbye Yellow Brick Road’ classic albums uit om U tegen te zeggen en Golden Earring breekt definitief door in the States met de hitsingle ‘Radar Love’. Ze staan opnieuw op de affiche in Bilzen en spelen een overtuigend concert dat met een staande ovatie wordt beloond. Maar bijna was het zover niet gekomen. In volle voorbereiding krijgt de organisatie te horen dat het terrein aan de Tabaart wordt verkaveld. Pas anderhalve maand voor de festiviteiten is de deal voor een nieuwe locatie rond: Jazz Bilzen verhuist naar de Dell, tientallen vrijwilligers zijn tot de laatste dag bezig om alles in orde te krijgen.


Het festival heeft zijn vertrouwen terug en neemt voor de popprogrammatie de concertpromotoren Ludo Marcelo en Ludo Debruyn onder de arm. De Ludo’s kunnen onder meer Spencer Davis Group, The Troggs, Ralph McTell en Status Quo contracteren. En de legendarische Britse DJ John Peel zegt toe voor de presentatie.
Onder een stralende zon zakken de eerste dag al duizenden bezoekers af naar het nieuwe terrein. Er ontstaat een file aan de kassa maar de sfeer is uitgelaten en relaxed. Het nieuws dat John Peel z’n kat stuurt, lijkt het publiek niet te deren. Maar als even later bekend raakt dat ook Status Quo niet komt, wordt met blikjes en bekers gegooid. Erger wordt het niet, doorheen de driedaagse is er rust en gezapigheid. Zowel festivalgangers als pers tonen zich tevreden. Hier en daar wordt gewag gemaakt van ‘het festival van de lieve vrede’, Het Belang van Limburg spreekt zelfs over ‘Woodstock in miniatuur’.

De gemoederen laaien opnieuw op als twee bands – Magma en Streak - discussiëren over wie eerst mag spelen. Uiteindelijk wint de eerste het pleit, waarop de roadies van Streak de elektriciteitskabel doorknippen en de drummer de ziekenboeg in meppen. Het optreden wordt gestaakt en ook Streak mag zonder spelen naar huis.

Op het podium op de Dell op donderdag 15 augustus 1974

JSD Band, Alquin, Caravan, Man, Focus.

Op het podium op de Dell op vrijdag 16 augustus 1974

Boast, Isotope, Kleptomania, Greenslade, Mungo Jerry, Kevin Coyne, Humble Pie.

Op het podium op de Dell op zaterdag 17 augustus 1974

Blue Sounds, Gust Gils, Womega, Esperanto, Sensational Alex Harvey Band, Kevin Ayers & Friends, Rod Stewart & The Faces.

Op het podium op de Dell op zonag 18 augustus 1974

Sycamore, Rum, Alan Stivell, Romanesj, Johnny Griffin, Memphis Slim, Toots Thielemans Quartet, Edgard Boy Big Band & Guest Stars.

1974

Jazz Bilzen viert z’n tiende verjaardag en dus worden kosten noch moeite gespaard: er komt een speciaal jubileum-t-shirt, een extra popavond, een halfdraaiend podium waardoor er sneller op- en afgebouwd kan worden en de legendarische vertragingen eindelijk aangepakt worden en de organisatie droomt van Deep Purple, Mott the Hoople, Sparks, Queen, Sam Rivers en – Bilzens eerste headliner ooit – Champion Jack Dupree op de affiche.


Muzikaal loopt het echter zo’n vaart niet: de toppers blijken gewoon onbetaalbaar. Toch heeft het festival met Kevin Ayers, Toots Thielemans, Memphis Slim, Rod Stewart & The Faces, Electric Light Orchestra, Lindisfarne en Cockney Rebel genoeg publiekstrekkers in huis. Alleen jammer dat die laatste drie op de laatste knip afzeggen. Maar het publiek laat het niet aan z’n hart komen, geniet met volle teugen van de gemoedelijkheid en het fantastische weer in Bilzen. Mungo Jerry zorgt met z’n ‘Summertime’ voor de perfecte soundtrack bij de bruingebrande ruggen. Maar het is Kevin Coyne die zich tot muzikale revelatie van deze jubileumeditie mag kronen.

Op het podium op de Dell op vrijdag 15 augustus 1975

Pluto, Earth & Fire, Climax Blues Band, Caravan, Mahavishnu Orchestra & John Mc Laughlin, Wishbone Ash, Ike & Tina Turner.

Op het podium op de Dell op zaterdag 16 augustus 1975

Arch, Blue Rock, Pell Mell, Alberto y Lost Trios Paranoias, John Cale, Sailor, Steve Harley & Cockney Rebel.

Op het podium op de Dell op zondag 17 augustus 1975

Consey Pass Highway, Kandahar, Roland, Saffron, Fairport Convention & Sandy Denny.

Op het podium aan de Pabilo lokalen op zondag 17 augustus 1975

COS, Foundy River Red Bullet Jazz Band, J.P. Belleck Quintet, Open Sky Unit, Kenny Clarke Quartet, Chris Hinze Combination, Pork Pie, Cousin Joe Pleasant from New Orleans.

1975

De organisatie droomt al jaren van een wereldster als Lou Reed op de affiche. Als blijkt dat Reed die zomer met de ‘BTM Star Truckin’ Tour’ door Europa trekt, aarzelen ze in Bilzen dan ook geen seconde. Het contract wordt binnengehaald, maar is onderdeel van een package deal: ook Earth & Fire, Climax Blues Band, Caravan, Renaissance, Soft Machine, Mahavishnu Orchestra en Wishbone Ash komen spelen. Daarmee is de eerste festivaldag meteen gevuld. Met verder nog John Cale, Steve Harley, Roland en Fairport Convention op de planken zit het festival gebeiteld.
Voor het eerst in z’n geschiedenis verbant Jazz Bilzen de jazz op zondag naar een ander podium: grote meneren als Kenny Clarke en Chris Hinze maken hun opwachting aan de parochiale Pabilolokalen.


Maar er hangt onheil in de lucht als Lou Reed te elfder ure alsnog z’n tournee afzegt. In allerijl wordt een waardige vervangact gezocht en gevonden met Ike & Tina Turner. Voor 550.000 frank, af te leveren bij hun aankomst in de luchthaven, wil het soulkoppel een extra tussenstop op hun Europese tournee inlassen. Maar achter de coulissen zweten de organisatoren peentjes: ze durven de annulatie van Reed niet bekend maken, het publiek van nonkel Lou is immers niet dat van tante Tina… Pas op het allerlaatste moment worden de festivalgangers op vrijdag ingelicht, maar Ike en Tina maken een fenomenale invalbeurt. Het wordt trouwens één van hun laatste concerten samen, kort nadien gaat het koppel uit elkaar.


De organisatie kan achteraf tevreden terugblikken: het publiek was talrijker dan verwacht, net als de inkomsten. En Jazz Bilzen wordt tijdens Humo’s Pop Poll verkozen tot concert van het jaar. Maar intern zijn er spanningen: sommigen werken zich belangeloos en onvoorwaardelijk uit de naad voor het festival terwijl anderen hun verantwoordelijkheid niet opnemen. Een groot ‘worst- en bierfeest’ voor alle medewerkers kan de plooien niet glad strijken.


Ook het imago van Jazz Bilzen krijgt een nieuwe knauw als daags na het festival op een veld in de buurt van de Dell het lichaam van een jonge Luxemburger wordt gevonden. Hij blijkt overleden aan een overdosis. Ook al was hij al jaren verslaafd, voor critici is het andermaal een bewijs dat Bilzen nog steeds ‘een drugshol’ is.

Op het podium op de Dell op donderdag 12 augustus 1976

Womega II, Tjens Couter.

Op het podium op de Dell op vrijdag 13 augustus 1976

Flyte, Supercharge, Frankie Miller & Full House, Sutherland Brothers & Quiver, Steeleye Span, Mott, Rick Wakeman & the English Rock Ensemble.

Op het podium op de Dell op zaterdag 14 augustus 1976

Karma, Machiavel, Camel, Kevin Ayers, Jess Roden Band, Black Oak Arkansas, Status Quo.

Op het podium in de Jazztent aan de Spurkerweg op zondag 15 augustus 1976

The Victoria Jazz Band, Koen De Bruyne, Alvin Allcorn’s International New Dixieland, Max Collie & His Rhythm Aces, Carmell Jones & Etienne Verschueren & Trio Vanhaverbeke, Passport, Rhoda Scott.

1976

Jazz Bilzen vindt een nieuwe mediapartner in het jongerenmagazine Joepie. Om de samenwerking te vieren, wordt het festival dit jaar met één dag uitgebreid: op donderdagavond mogen Arno Hintjens en Paul Decoutere alias TjensCouter de aftrap geven. Maar wanneer Joepie-hoofdredacteur Guido Van Liefferinge de draak steekt met het spraakgebrek van Hintjens, verkoopt deze hem prompt een klap in het gezicht. De rest van het weekend valt voorts geen enkele schermutseling te melden.

Even vrezen de organisatoren het ergste als in het stadscentrum een bende Hell’s Angels neerstrijkt. De motards worden gratis binnengelaten, maar ze tonen zich bijzonder voorkomend en willen zelfs helpen met de security. Niet dat die veel werk hebben: de long hot summer van ’76 maakt dat een mak publiek in Bilzen zich alles laat welgevallen.

Op vrijdag is het de Schotse scheur van Frankie Miller die de weide wakker schudt. ‘s Zaterdags krijgen vooral Kevin Ayers, Black Oak Arkansas met de rondborstige Ruby Starr en headliner Status Quo de vlam in de pan.
Na de gesmaakte splitsing van vorig jaar wordt opnieuw gekozen voor een apart jazzpodium. Dit maal mogen artiesten als Rhoda Scott en Carmell Jones hun ding doen in een tent aan de Spurkerweg.
Na afloop blijkt deze editie de zwanenzang van oprichter en Jazz Bilzen-voorzitter Fons Coch. Hij gooit na 12 jaar de handdoek in de ring: het einde van een tijdperk.

Op het podium op de Dell op donderdag 11 augustus 1977

All Flemish Session met Johan Verminnen, Roland, Big Bill, Elvis Costello, The Damned, The Clash.

Op het podium op de Dell op vrijdag 12 augustus 1977

OM, Ted Easton Jazz Band, Albion Dance Band, Ted Nugent, Graham Parker & The Rumour, Uriah Heep, Colosseum II.

Op het podium op de Dell op zaterdag 13 augustus 1977

Stella Marrs en Tony Scott, Blue, Organ Contest met Lou Bennett, Mike Carr en Art Taylor, Stanley Clarke Band, Ian Gillan Band, Aerosmith, The Small Faces.

Op het podium op de Dell op zondag 14 augustus 1977

Yvan Guilini, Horslips, John Miles, Thin Lizzy, Crazy Cat, Sensational Alex Harvey Band.

1977

‘Elvis has left the building’ – in de ochtend van 16 augustus wordt Presley op z’n badkamervloer in Graceland gevonden: the King is dead. Maar elders wordt luidkeels geschreeuwd: God Save the Queen. Terwijl in de clubs de disco hoogtij viert en The Bee Gees een klinkende comeback maken met de soundtrack van kaskraker ‘Saturday Night Fever’, gooien The Sex Pistols er hun ‘Never mind the bollocks’ uit. Het is zo klaar als een klontje: Punk is here to stay!
Ook in Bilzen maken groepjes punkers met nagels, kettingen, hanenkammen en veiligheidsspelden hun opwachting tussen het publiek. Met Theo Boelen als nieuwe voorzitter waait er een frisse wind door het festival. Van jazz op de affiche is nog amper sprake, van punk, rock en pop des te meer.


Op donderdagavond mogen drie jonge Britse sensaties het feest op gang trekken. Het is Elvis Costello die als eerste een opmerking maakt over de scherpe afrastering voor het podium dat de frontstage voor pers en gasten scheidt van het publiek. ‘Tear the fuckin’ fence down!’, hitst hij de gemoederen op waarop een deel van de toeschouwers oprukt richting podium. Als even later ook de zanger van The Damned met een knipoog naar de concentratiekampen roept: ‘This is Bilzen, not Belsen-Belsen!’, beginnen enkele heethoofden de prikkeldraad - tot bloedens toe - naar beneden te halen.


Joe Strummer van The Clash springt zelf van het podium om de betonnen palen waartussen de omheining is gespannen uit de grond te helpen trekken. Maar hij wordt door enkele securitymensen prompt terug de bühne opgegooid. Van de weeromstuit loopt hij tegen zijn eigen microfoonstandaard aan en breekt z’n neus. Bloedend werkt hij het optreden af, maar nadien moet Strummer alsnog naar het ziekenhuis worden afgevoerd.


Vrijdagnacht gaan de hemelsluizen open en ze gaan de rest van het weekend niet meer dicht. Maar dat kan de pret niet drukken. Duizenden toeschouwers zijn getuige van een uitstekende Graham Parker, van de reünie van The Small Faces, het harde gitaarwerk van Thin Lizzy en Uriah Heep en van het Belgische debuut van Aerosmith. De band arriveert in Bilzen met drie trucks vol materiaal. Als hun roadies er nog maar ééntje uitgeladen hebben, staat het podium al helemaal vol.
Drie dagen regen vormen de Dell om tot één grote modderpoel. Na afloop zijn militaire jeeps nodig om de auto’s en het materiaal van de weide en de backstage te krijgen.

Op het podium op de Dell op donderdag 10 augustus 1978

Raymond van het Groenewoud & The Millionaires, Herman Brood & His Wild Romance, James Brown.

Op het podium op de Dell op vrijdag 11 augustus 1978

Cataract, Partner, Sweet d’Buster, Fairport Convention, Philip Catherine & Niels Pedersen, Larry Coryell, John Mc Laughlin & One Truth Band.

Op het podium op de Dell op zaterdag 12 augustus 1978

Tyla Gang, Japan, Lindisfarne, Radiostars, Little Bob Story, Blondie, The Kinks.

Op het podium op de Dell op zaterdag 13 augustus 1978

The Kids, The Pleasers, Gruppo Sportivo, The Jam, The Boomtown Rats, Lou Reed.

1978

Op elke jongenskamer hangt een poster van Blondie’s Debby Harry en Dire Straits en The Police zijn de nieuwe tienerhelden in wording. In Bilzen zitten ze in dubio: grote investeringen doen om topacts binnen te halen en een superfestival te worden of kiezen voor nieuwe punk- en new wave-bands en met minder tevreden zijn. Het wordt het laatste. Na rijp beraad wordt beslist om - ondanks de vurige pleidooien van voorzitter Theo Boelen - de jazz helemaal links te laten liggen. Al staat met Philip Catherine uiteindelijk toch een relatief grote naam uit die hoek op de affiche.
Het is Boelen zelf die voor een eerste headliner zorgt: Lou Reed zegt eindelijk toe om naar Bilzen te komen. In zijn kielzog laten andere grote of veelbelovende bands zich met plezier strikken voor het festival: Japan, Nazareth, AC/DC, The Kinks, The Jam en The Boomtown Rats zeggen allemaal toe. Zelfs the hardest working man in showbizz James Brown gaat op de uitnodiging in. Hij sluit de eerste festivalavond in stijl af nadat Raymond van het Groenewoud en Herman Brood het publiek hebben warm gedraaid.


Even is er paniek als zowel Nazareth en AC/DC voor zaterdag afhaken, maar Blondie wordt bereid gevonden om in te vallen. Debby Harry staat ‘als een soort van Mona Lisa op het podium. Met half toegeknepen ogen, iedere man in de eerste 50 rijen de indruk gevend dat ze juist naar hém stond te kijken’, aldus een recensent in het Nederlandse muziekblad Oor. Maar muzikaal is het heel wat minder: dezelfde recensent heeft het zelfs over ‘een afgang’.


Intussen gaat het er naast de weide wild aan toe. In de straten van Bilzen gaan in de nacht van vrijdag op zaterdag enkele jongeren met elkaar op de vuist. Als een combi passeert, richt de woede van de vechtersbazen zich plots tegen de politie. Het gevecht escaleert, 17 rijkswachters raken gewond en 6 relschoppers worden gearresteerd.
De nacht nadien komt het opnieuw tot een veldslag. Enkele festivalgangers stoken op de markt een vuurtje, maar al snel laaien de vlammen metershoog op. Het brandweerkorps wordt met stenen bekogeld en menig winkelraam gaat aan diggelen.
Zondag schoppen de Antwerpse punkers van The Kids Bilzen weer wakker. De omheining tussen de frontstage en de weide gaat tegen de grond en enkele enthousiaste toeschouwers klimmen het podium op.


Ook achter de schermen raken de gemoederen even verhit als The Jam en The Boomtown Rats discussie krijgen over hun plaats op de affiche. Paul Weller en Bob Geldof staan neus aan neus, allebei willen ze vlak voor topper Lou Reed spelen. Uiteindelijk wint Geldof het pleit, met zijn band speelt hij dan ook een stevige set. Heel wat beter dan die van Reed trouwens. ‘Zijne norsheid’ heeft z’n dag niet, snauwt zijn muzikanten af en houdt het na een uurtje voor bekeken.
Opnieuw komt het later die nacht tot rellen in het centrum: een grote groep festivalgangers trekt een spoor van vernieling door de stad.
De bewoners en het stadsbestuur zijn woedend en in de pers wordt de dag nadien al de vraag gesteld: ‘Haalt Jazz Bilzen nog wel het jaar ’79?’

Op het podium in het Park Haffmans op zondag 8 juli 1979

The Cambridge City Jazzband, René Bechers Big Band, John Thomas Life Force, Martial Solal, Woody Shaw Quintet, Pharaoh Sanders Quartet.

Op het podium op de Dell op vrijdag 17 augustus 1979

After Drizzle, The Cure, Bram Tchaikovsky, The Specials, The Pretenders, AC/DC, The Police.

Op het podium op de Dell op zaterdag 18 augustus 1979

Zoff, Girls walk by, Marsille, Sonny Terry & Brownie McGhee, Stiff Little Fingers, Whitesnake, Uriah Heep.

Op het podium op de Dell op zondag 19 augustus 1979

Victim, Inner Circle, Darling, Voyager, Alvin Lee and Band, Nils Lofgren, Van Morrison.

1979

De vijftiende verjaardag van het festival zou een feest moeten worden, maar de rellen van het jaar voordien liggen bewoners en organisatoren zwaar op de maag. Een hele resem Bilzenaren die deelden in de brokken, eisen een vergoeding van het festivalbestuur. Burgemeester Haffmans is woedend en wijst Jazz Bilzen met de vinger: ‘met een punkprogramma hebben ze herrieschoppers naar de stad gehaald’, laat hij noteren in Het Belang van Limburg. Maar voorzitter Boelen en co vinden dat ook de ordediensten zijn tekort geschoten en dat het stadsbestuur moet tussenkomen in de schadevergoeding.


Een petitie maakt pijnlijk duidelijk dat ze in Bilzen geen vijftiende jaargang meer zien zitten. Van het gemeentebestuur krijgt het comité een negatief antwoord op hun aanvraag voor Jazz Bilzen ’79. Maar er komt onverwacht steun uit andere hoek: de steden Nijvel en Middelkerke bieden aan om het festival op hun grondgebied te laten doorgaan. De piste van Middelkerke wordt serieus overwogen en onderzocht. Maar in de aanloop naar de zomer capituleert Bilzen toch: het festival mag toch doorgaan, op voorwaarde dat het wordt ingekort, dat het bij incidenten onmiddellijk wordt stopgezet en dat de VZW een borg van 1 miljoen frank op een bankrekening deponeert.


Het samenstellen van het - intussen legendarische - programma wordt een huzarenstuk. De organisatoren gaan voluit voor ‘Rock Bilzen’ maar keren ook terug naar hun roots met een jazzdag. Die komt er al begin juli in het Park Haffmans. Maar de publieksopkomst voor ‘Jazz in the Park’ is mager en de kosten voor de gesplitste productie (2 X op- en afbouw van het podium, backstage, licht, geluid…) lopen hoog op.
Toch kan er in augustus worden uitgepakt met een indrukwekkende rockaffiche die duizenden muziekliefhebbers vandaag als ‘hun ideale festivalprogramma’ naar voor schuiven: The Pretenders, The Cure, AC/DC, The Police, The Specials, Van Morrison… Ze zijn er allemaal bij in de Dell.


Vrijdag gooit de koele New Wave van broekies The Cure al meteen grote ogen en na de energieke ska van The Specials gaat de omheining van de fronstage al meteen tegen de grond. De security doet de rest van het weekend geen moeite meer om het ding opnieuw overeind te trekken.
Backstage onderhandelen The Police en AC/DC over hun plaats als top of the bill. Sting en de zijnen mogen dan wel (om kosten te besparen) met de trein naar Bilzen zijn gekomen, ze zijn zonder twijfel de upcoming band van het moment. Dat weten de Australische rockers ook en uit schrik voor de reputatie van The Police binden ze in en spelen eerst. Een knaller van een set trouwens, waarbij Angus Young al solerend op de schouders van een bodyguard over het festivalterrein wandelt.
Sting, Summers & Copeland doen er daarna nog een schep bovenop en meer dan 7.000 toeschouwers gaan helemaal uit de bol op de tonen van ‘Roxanne’ en andere wereldhits in wording.


Zaterdag is hardrockdag. Met Uriah Heep, Whitesnake en Stiff Little Fingers heeft Bilzen kleppers uit het genre in huis, maar er dagen amper 5.000 bezoekers op. Bovendien staat de geluidsinstallatie zo hard dat een deel van de persjongens klaagt over ‘gesprongen trommelvliezen.’
De lage publieksopkomst is ondanks goeie sets van Inner Circle, Nils Lofgren en Van Morrison ook ‘s zondags een feit.
Na afloop zijn de organisatoren tevreden dat het op en naast de wei rustig bleef, maar ze blijven achter met een financiële kater. Veel te weinig mensen hebben van deze dure affiche genoten.

Op het podium op de Veemarkt op vrijdag 15 augustus 1980

The Misters, Womega, TC Matic, Raymond van het Groenewoud & The Centimeters, Rick Tubbax & The Taxi's.

Op het podium op de Dell op zaterdag 16 augustus 1980

Urban Heroes, The Katchies, Girlschool, Lambrettas, Dexy’s Midnight Runners, The Shirts, The Kids, The Stranglers.

Op het podium in Park Haffmans op zondag 17 augustus 1980

The Retro Jazz Group, Parahernalia, Tommy Tucker & Al Jones Blues Band, Stu Goldberg, Saxo 1000, Philip Catherine & Didier Lockwood, Jan Akkerman Band.

1980

Later dat jaar zal Ian Curtis, zanger van Joy Division, zich verhangen en wordt John Lennon in New York doodgeschoten door Mark Chapman. Maar begin 1980 zit de festivalorganisatie al met de handen in het haar: er zit amper genoeg in kas om nog een Jazz Bilzen te organiseren. Ook de interne verdeeldheid speelt op. Voorzitter Theo Boelen doet een stap opzij en Jan Coch – zoon van pionier Fons – volgt hem op.


De vernieuwde ploeg kan aan de slag. Maar met minder geld moet het sowieso nederiger dan de voorgaande jaren. En hoewel de pers oproept om, net als het populaire Torhout-Werchter, voor één kwaliteitsvolle dag te gaan, spreken publiek en organisatoren zich uit voor een driedaagse. Dit keer gespreid over drie verschillende podia: een stadsfestival met Belgische affiche op de Veemarkt, een rockdag in de vertrouwde Dell en jazz in het Haffmanspark op zondag.


Zaterdag moet een volwaardige rockaffiche worden. Maar Bilzen kan nauwelijks grote namen krijgen, al tekenen Dexy’s Midnight Runners, The Shirts &The Ramones nog wel. Als die laatsten met geelzucht alsnog afhaken, draven The Stranglers op de laatste nipper op als top of the bill. Er is wel publiek, maar de massa laat het afweten.


Ook voor ‘Jazz in the Park’ dagen minder gegadigden dan verhoopt op. Met namen als Barbara Thompson’s Paraphernalia, Philip Catherine en Jan Akkerman heeft Bilzen nochtans kwaliteit in huis. Voor de 500 bezoekers is het dan ook puur genieten. Dat de stroom een paar keer uitvalt, laten ze niet aan hun hart komen.
Maar met de magere op- en inkomsten lijkt het vet in Bilzen helemaal van de soep.

Op het podium op de Veemarkt op vrijdag 14 augustus 1981

The Employees, De Kreuners, TC Matic, Danny Lademacher’s Innersleeve.

Op het podium in Park Haffmans op zaterdag 15 augustus 1981

The Bet, The Polecats, Jango Edwards & Friends Roadshow, Scooter, Slade, Ian Hunter Band.

Op het podium in Park Haffmans op zondag 16 augustus 1981

Riverside Jazz Band, Retro Jazz Group, Jazz Circle, Jazz & Rock Machine, Nucleus, Bassorah, Toots Thielemans & The New Bopfriends, Didier Lockwood.

1981

De komst van MTV luidt het tijdperk van de videoclip in: televisiekijkers hoeven voortaan niet meer naar liveconcerten om hun idolen aan het werk te zien. Maar dat is niet de reden waarom ze in Bilzen twijfelen om nog een festival te organiseren. De organisatie is in een vicieuze cirkel van minder volk, minder geld en mindere affiches die nog minder volk lokken, terechtgekomen. En bovenop de financiële zorgen volgt het nieuws dat de Dell niet langer als locatie kan gebruikt worden.


Met nieuwe moed wordt in het voorjaar toch met de voorbereidingen gestart: het festival verhuist naar het Park Haffmans, met een podium tussen de bomen. En op vrijdagavond is er een Belgische rockavond aan de Pabilolokalen op de Veemarkt.


Onder meer De Kreuners en TC Matic doen er hun best, maar – hoewel de toegang gratis is, valt de publieksopkomst opnieuw tegen.
Zaterdag wordt er met Slade en Ian Hunter Band flink gerockt in het Haffmanspark. Maar de 2.500 bezoekers genieten vooral van de muzikale mime en dito grappen van Jango Edwards. Voor de bissen stormt hij naakt het podium op en verklaart - ‘Bilzen, I love you!’ – ongegeneerd zijn liefde.
Zondag wordt traditiegetrouw afgesloten met jazz. Vaderlandse trots Toots Thielemans en Didier Lockwood zijn de grootste publiekstrekkers, maar met 1.000 verkochte kaartjes zijn ze in Bilzen nog lang niet uit de kosten.
De editie van 1981 loopt opnieuw op een sisser uit.

1982

Ondanks voorzitter Coch’s enthousiaste afsluiter ‘Tot volgend jaar!’ tijdens de laatste editie, blijft het verdacht lang stil in Bilzen. In het late voorjaar laat de organisatie via de pers weten dat ze er een jaar tussenuit knijpen ‘om het festivalconcept op te frissen.’ Er wordt nog even gepolst of Bilzen eventueel met T/W in zee kan zodat het B/T/W wordt… Maar op 17 augustus 1982 verschijnt een overlijdensbericht in de kranten: ‘Het heeft de rock-god behaagd tot zich te roepen: Jazz BILZEN, ooit het grootste rockfestival van Europa.’ Het doek is definitief gevallen.

1998

Op 1 en 2 augustus organiseert de provincie Limburg samen met VZW Jazz Bilzen (die nog steeds bestaat) een ‘Jazz Bilzen Revival’. Chokri Mahassine en zijn Pukkelpopteam boeken bands en artiesten die destijds op het festival stonden of konden gestaan hebben.
In Alden Biesen treden onder meer Steve Harley & Cockney Rebel, Ten Years After, Ray Davies, Status Quo en Slide Hampton op.
Voor de rockaffiche dagen enkele duizenden mensen op, voor de jazzdag slechts een paar honderd. Op dat vlak lijkt de revival als twee druppels water op het origineel. Maar het blijft bij een eenmalig initiatief, van een wedergeboorte van Jazz Bilzen is geen sprake.